Never alone in the train

Never Alone in The Train is a photo project by Maartje from Amsterdam. Since the beginning of the year she’s been busy with her new zine series The Title Depends which contains art and articles on gender, cities, loneliness, identity and sex. The first issue came out in February 2013, the sixth issue came out last month. KNiK got permission to publish her photo project Never Alone In The Train.

treinserie maartje
About these photos Maartje writes:

I was in the train, going home to Amsterdam. Most probably I came from Delft, where I would have spent the weekend with my parents and friends. It was my first year in Amsterdam and my first year studying at the Gerrit Rietveld Academy. I was 19, and living for the first time on my own. So, building up a new life and making new friends was an important issue for me. Finding, having and keeping friends has always been a central topic, just like loneliness. Also, to me, the train is a place for thinking, a moment of quiet in which I can think about where I come from and where I’m going to – both literally (physically) and figuratively (life issues).

I was sitting on a 4-seat bench, my bags next to me and opposite me two empty chairs. The train went into the Schiphol tunnel and I was fascinated by the reflection of the shapes in the curved train window. I was playing around with these deformations. I saw that if you change your perspective a little bit, the headrests of the chairs slowly appear to separate or come closer to each other. I started to see the two chairs as two persons who meet and merge and don’t have to be lonely anymore, they relate to each other. A way to look for comfort with each other.

Music is always involved. I cannot create new music, the same way as I make a drawing or a photo. I play cello from sheet music, which is somehow passive. I don’t think in tones, but I do need them in order to create something. I listen to music in order to feel comfortable and not too lonely, because the artist is singing/playing something for me personally, and often I can relate to the lyrics. While I’m drawing or working, I always listen to the music that fits my mood and work. And when my work requires concentration, it has to be music without lyrics, so that the music encourages the free flow of thoughts, and allows me to create.

Find more of Maartje’s work in her Etsy shop

Never Alone In The Train is een fotoproject van Maartje uit Amsterdam. Sinds begin dit jaar maakt ze de zine-serie The Title Depends met kunst en artikelen over gender, steden, eenzaamheid, identiteit en seks. Het eerste issue verscheen in februari 2013, het zesde nummer is net uit. KNiK mocht haar fotoserie Never Alone In The Train publiceren.

treinserie maartjeOver deze foto’s schrijft Maartje:

Ik zat in de trein op weg naar huis in Amsterdam. Ik kwam vanuit Delft waarschijnlijk waar ik het weekend had doorgebracht met mijn ouders in Delft en mijn vrienden in Rotterdam. Het was mijn eerste jaar dat ik in Amsterdam woonde en het eerste jaar dat ik studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie. Ik was 19. Ook nog voor het eerst uit huis. Dus het opbouwen van een nieuw leven en vinden van nieuwe vrienden was een groot thema. Het maken, hebben en houden van vrienden is altijd al een groot topic geweest, net als eenzaamheid. Daarbij is de trein voor mij een nadenkplek, een moment van rust waarop ik vaak nadenk over waar ik vandaan kom en naartoe ga, zowel letterlijk (fysiek) als figuurlijk (de grote levensvragen).

Ik zat in de trein op een 4-zitsbank, naast mij mijn spullen en tegenover mij 2 lege stoelen. We reden door de Schipholtunnel en ik was gefascineerd door de reflectie van de vormen in het gebolde raam van de trein. Ik was een beetje aan het spelen met deze vervorming. Ik merkte dat als je steeds een beetje van standpunt veranderd, de hoofdkussen van de stoelen langzaam van elkaar verwijderen of juist samenkomen. De stoelen ging ik zien als 2 mensen die samenkomen en niet meer eenzaam hoeven te zijn, ze hebben elkaar, ze hebben een relatie. Een manier van comfort zoeken bij elkaar.

Hier komt altijd muziek bij kijken. Zelf kan ik geen nieuwe muziek creëren zoals ik een tekening of een foto maak. Ik speel cello van bladmuziek, wat in zekere zin passief is. Zelf denk ik dus niet in tonen, maar ik heb ze wél nodig om überhaupt iets te kunnen maken. Ik luister muziek om me comfortabel te voelen en niet eenzaam te zijn, want de artiest is voor mij aan het zingen/spelen en ik kan me vaak relateren aan de songteksten. Tijdens het tekenen of werken luister ik eigenlijk altijd muziek, maar wel de muziek die bij de stemming van mij en het werk past. En als ik echt heel geconcentreerd werk juist woordenloze muziek, zodat de muziek de vrije loop van gedachten kan laten stromen, zodat ik kan creëren.

Bekijk meer van Maartjes werk in haar Etsy-winkel