Van Oostknollendam Tot Ons Huis: Oefenen Met De Kift

_DSC5925web

Tussen de soep- en zetmeelfabrieken van de Zaanstreek staat de oefenruimte van de Nederlandse band De Kift. Al bijna twintig jaar worden hier theaterstukken, platen en levensliederen gemaakt. Het pand is gekraakt en in bezit van de gemeente. Nu wil de gemeente het verkopen, en, hoewel De Kift het geld bijna bij elkaar had, is er nu een nieuw probleem.

_DSC5906webEen lied, speciaal voor jou gecomponeerd, of een kunstwerk van drummer en hoesontwerper Wim ter Weele: zoals elke goede crowdfundactie heeft ook De Kift leuke cadeaus voor haar donateurs bedacht. Daarnaast hebben ze benefietconcerten gegeven. “Succesvol,” zegt Wim, tijdens een rondleiding door het pand. “We hebben ondertussen wel wat geld ingezameld. Toch hebben we nu een nieuw probleem. We hebben net het funderingsrapport teruggekregen. Dat was even slikken: de complete fundering moet vervangen worden. Dat is ruim een ton meer, een vrij onmogelijk bedrag om op korte termijn bij elkaar te krijgen.” De gemeente wil het pand voor het einde van het jaar verkopen, maar hoe dat moet ziet niemand van De Kift in.

Toch zijn de bandleden opgewekt tijdens de gezamenlijke lunch. Brood, beleg, lente-ui, verse koffie en thermosflessen met thee worden op tafel gezet. Op weg naar de eettafel neemt iedereen wat mee uit de keuken. Zanger Ferry heeft vandaag een schrijfdag en verschijnt vanuit de studio. Mede-Kiftmuzikant Marco die tevens zakelijk leider is, komt achter zijn computer vandaan, net als Sanne en Kristien die ook op kantoor werken. “We lunchen bíjna elke dag samen,” zegt Wim.

Timmerclub
Het pand werd ooit bewoond door de fabriekseigenaren Jan Duyvis, en later Klaas Honig. “Na de Tweede Wereldoorlog werd het door de familie Honig aan de gemeente geschonken,” vertelt Ferry. “De familie had als voorwaarde dat het een publieksfunctie zou hebben. Vandaar dat het pand “Ons Huis” werd, een buurthuis met een timmerclub, volksdansen, en buurtfeestjes. Rond die tijd werd de kantine van de hoogovens uit IJmuiden uit elkaar gehaald en hier aan het buurthuis geplakt om als kinderdagverblijf te dienen. Dat is de zogenaamde tuinzaal geworden, waar nu onze oefenruimte in zit.”

Wim laat ons de tuinzaal zien. Her en der staan drumstellen, ondefinieerbare muziekinstrumenten, schilderijen en achterin de hoek hangen kostuums. “In 1993 werd het pand gekraakt door vrienden van ons, en een paar jaar later mochten wij onze repetitieruimte hier inrichten. We waren er wel blij mee want de vorige repetitieruimte waren een paar schuurtjes in Oostknollendam. Die bleven eigenlijk alleen overeind staan doordat ze tegen elkaar aan leunden. Het was er prachtig, zo in de natuur, maar we moesten er na een tijdje wel weg.”

Ondertussen repeteert De Kift alweer bijna twintig jaar in de tuinzaal. De buitenmuur is niet erg dik, en de ramen zijn al helemaal niet geïsoleerd. Gaat dat wel goed, woningen en een repetitieruimte in een pand? “We hebben afspraken,” legt Wim uit. “Overdag mogen we oefenen, ’s avonds niet. Bovendien,” zegt hij terwijl we de tuin in lopen, “is er meer geluidsoverlast van buiten naar binnen dan omgekeerd.” We staan nu in een prachtige tuin waar herfstbladeren op de grond liggen en nog een paar appels aan de boom hangen. Ook staat er een badkuip met schoorsteen die als hottub gebruikt kan worden. Toch klopt er iets niet in de idyllische tuin. Er is een voortdurend gezoem. “Dat is van de soep- en deegwarenfabrieken,” zegt Ferry, “zelfs onze wc-deur trilt ervan.”

Geurpalet
De Zaanstreek is visueel aantrekkelijk met haar prachtige huizen en kleine dorpen. Maar voor de andere zintuigen is het er minder prettig. “Meestal zing ik de platen in aan de rustige kant van het pand. Daar hoor je minder van de fabriek,” zegt Ferry terwijl hij in de keuken de afwas doet. En geluidsoverlast is niet het enige: “Als ik naar de oefenruimte fiets dan ga ik door een compleet reukpalet. Zetmeel, cacao, koffie… Als je de windrichting weet pas je je route erop aan.”

De bandleden wonen in omliggende dorpen. De planken die door het hele huis liggen lijken op professionele banen in concertzalen – toch liggen ze er niet voor versterkers maar voor de rolstoel van Jan, het oudste lid van De Kift. Na al die jaren hier weggaan zou zonde zijn, denkt Wim. “Dat kost zo veel energie, en die steken we liever in de muziek.”

_DSC5914webHypotheek
Gezamenlijk spreken de bewoners en de bandleden perioden af voor groot onderhoud aan het pand. Meestal vinden die in de zomer plaats. Door de gemeente wordt niks aan het pand gedaan, dus De Kift heeft samen met de bewoners een klussenlijst en een spaarpot. Dit gaat al heel lang goed, de samenwerking tussen bewoners en band verloopt prima. Toch zal het deze gemixte groep niet lukken een hypotheek te krijgen. “Voor de bank zijn we wel een beetje raar, we zijn namelijk geen standaard gezin…” zegt Wim. “Daar is dat funderingsrapport bij gekomen. Een hyptheek kunnen we nu wel vergeten.”

Hoewel dit een enorme tegenslag is en De Kift nu echt even niet weet hoe verder te gaan, vindt Wim het woord tegenslag een beetje overdreven. “Tegenslag?” roept hij verbaasd. “Dat onze gitarist Pim vorig jaar van zijn fiets viel en niet kon spelen, dát was pas tegenslag. Toen Jan in een rolstoel terecht kwam, dát was tegenslag. Uiteindelijk vinden we altijd wel een manier om muziek te maken.”

Op 20 november 2015 speelt De Kift in de OCCII. Donaties voor de aankoop van “Ons Huis” kun je hier maken.

All images © Rinske Bijl

_DSC5918web

_DSC5877web

_DSC5875web

_DSC5858web

_DSC5854web

_DSC5797web

_DSC5894web