Corno Zwetsloot thinks that music needs to be recorded in analogue, without any tricks and with all the mistakes. His studio Next To Jaap, where many Dutch indie bands have recorded their albums or singles, is located in an old flower bulb barn in Voorhout.

Zwetsloot talks to us about figuring out how to record by yourself and the psychology of a band in a studio.
Corno Zwetsloot is the producer and audio engineer for bands like Wolvon, Zea, NewYX and The Sweet Release of Death. Next To Jaap Studio is located just outside of Voorhout, in the west of the Netherlands, and is surrounded by greenhouses and meadows with horses. Inside there’s a spacious kitchen, and cupboards contain the tapes of original recordings of albums. In the back of the control room there are two large couches, where musicians can listen back to their recordings, with a barrel of fermenting beer in between. Every now and then, something is bubbling, like a clock that strikes at certain times. To Zwetsloot’s right there’s a pillow, to his left there’s a guitar. He points at it.“I found that guitar when I was about twelve or thirteen, it was on top of my mother’s cupboard. The thing had been there for years, and it happened to be tuned in a way that it sounded like a Golden Earring song. So I was practising that song all the time.” Even though Zwetsloot didn’t have any musical experience, he was soon asked to play in a band. “That was a coincidence too. On a whim, one of my friends had written to a youth radio programme called Hutsgeklutste, and what he hadn’t expected, happened: he was invited to play on the radio with his band. But in reality his band only consisted of two people. So then I joined them on bass.”The amount of bands after that first one is moderate, Zwetsloot thinks. “I’m quite loyal. I played in December Boys, then Zoppo, and now in Space Siren. And before those, I had a rock ’n’ roll band and a cover band. With those first two bands, recording started. We decided to buy our own PA, because it was so expensive renting it every time. So then we had a mixing board, a multicable and a few mics, and we thought: ‘Now we can record as well, let’s just try it.’”

cold store
The location they found was naturally in his father’s flower bulb barn. As a kid, he used to play there, among the plastic crates and flower bulbs, and later on, he hosted barn parties there. “The first time we recorded here, the front part of the barn was still an open space, we hadn’t insulated anything. So the whole band stood in that open space, and then we placed the multicable over the road, so it was monitored in a box across the road. I simply recorded it on cassette tape, and I loved it.”When local bands discovered that there was a new studio in the area, they soon came looking for him. “I went to this youth club in Voorhout, and probably, somebody there said to somebody ‘That dude records.’ Suddenly lots of bands from the area came to our barn.”Those first years of recording, his studio wasn’t fully usable. The barn was still being used for what it was built for: storing flower bulbs. “It has happened,” Zwetsloot says, “that I was recording and suddenly my father opened the door and pushed a cart with flowers right through the recordings. My recording activities didn’t really mean anything to him, so, even when there was a band playing, he just had to get to his cold store. Oh well, flower bulbs absorb sound quite well, I guess.”

sample
Zwetsloot will never switch to digital recording. “I have recorded digitally elsewhere, but I just know that staring at a screen the whole day changes your perspective of music.” Above all, Zwetsloot thinks, you’re less likely to use the ugly tricks which have become so easy in digital recording. “A lot of producers smooth out songs totally,” he pronounces it with disgust. “Just listen to all the records on 3voor12’s Luisterpaal, and listen to every single one of them. Then you’ll hear that there are simply no mistakes on albums anymore. If there’s a silence in a song, and the band comes in again, then it’s usually tight to the millisecond. I’ve seen how people treat digital recordings. There’s for example a bass drum in a certain part and it’s just a little bit too loud, or there’s a snare that isn’t totally tight, and then they’ll just replace it with a sample. But then a song isn’t alive anymore. So I don’t do that, I don’t cut.”

“Sometimes,” Zwetsloot says, “I think that I’m a bad technician. To me, it’s more about the feeling. I’ve heard that people can soundcheck a drum kit for days. I simply think, OK, you position a few mics, maybe you’ll move them around a bit, or you change one, but after one and a half or two hours I wouldn’t know what else there’s left to do.”

A strong album doesn’t rely on an extensive soundcheck, Zwetsloot thinks. “In the beginning you’re still searching for rules that you can follow; ‘Never do this, always think of that,’ but those rules don’t always apply. A few years ago I bought a book, Behind the Glass, for which well-known producers were interviewed. I don’t know if it was intended, but what I learned from it, is that what works for Producer A won’t work for Producer B. For example if you record a bass, the one producer says ‘No amplifiers in my studio, they’re useless things, a DI works fine.’ Another would say the opposite: ‘DI? I don’t even have a DI in my studio, I record everything via the amp.’ My conclusion is that everybody should do their own thing, and do it very decidedly, and show it with bravura.”

When a band is going to record with him, Zwetsloot always wants to talk beforehand to get to know which sound the band itself likes. But he doesn’t talk about the details. “The drum sound of this record combined with the vocal sound of that other one — no, we aren’t going to do that. But you can say that you like the grand or harsh sound of this band, and the reverb or the dry sound of that one.”

cry
The problem, quite often, is that a band doesn’t have just one opinion, because a band is a collection of band members with different ideas. Zwetsloot often sees in the studio how these are put to the test: “I’ve started to think that, with my studio, I’ve become a sort of amateur psychologist. People have prepared for the recordings, and when they’re here, it has to happen. You can see it in everything. After the sound check, the loose way of playing disappears, it becomes more obstinate, people aren’t making music anymore, they’re only checking if there aren’t any mistakes. Over the years I’ve had several people crying in my studio. It’s quite an intense place. There might be tensions within the band, or people feel like something is expected from them and they can’t realise it. Then I make sure I attend to these people. And I say to them ‘Ah well, it’s just an album.’”

Apart from the tension, there is also something magical to recording: for a few days a band is working together very closely. “Often when, after the recordings, I’m behind the mixing desk with the bandleader, that bandleader says to me ‘I wished we could just live here — here my band is into it, here they give everything.’ Bands often leave this studio with new resolutions. But usually a few weeks after the recordings, they’re back to their usual routine. One cancels practice at the last minute because it clashes with his work schedule, and another doesn’t feel that well and can’t come.”

What is it then that makes bands believe in their own music while they’re in the studio? “Me.” He laughs and pours himself another cup of coffee. “The moment that a band is in a studio, music is their life. That moment a band is the most eager and the most willing. So when I say: ‘Come on, if we do our best on this, it could be really good.’ That moment, they would do just about anything for it to happen.”

card club
Zwetsloot isn’t proud of the Dutch music scene. “In the Netherlands there aren’t any bands that accidentally become famous, the way it happens in the UK and the US. I regret the fact that bands think it never becomes serious, anyway. Maybe it’s in the Dutch character. How many times have I heard that musicians would fancy a musical career, but they would still like to earn a decent income, and they would like to drive their car, and they don’t want to be away every night of the week… Well, those are the things that won’t happen when you’re a musician.” Zwetsloot drinks some of his coffee and then says: “Let me just put it bluntly: I’m convinced that a lot of people can just put away their instruments, and become a member of a billiard club or a card club. For a lot of people, the social aspect is more important than sweating your guts out while hauling your instruments. I get the impression that to most people it’s just a hassle.”

But it is a hassle, right? “Yes, but it’s a nice hassle. I think there’s something enchanting about going to a show together. Now, with Space Siren, I get into the van with a smile on my face, and I think it’s sad when the night is over.”

These days, aside from recording bands, Zwetsloot makes radio plays with children, too. On Monday afternoons, at his 8-year-old daughter Janneke’s school, he gives sound workshops, for which he sometimes invites all of them to his studio to record sounds professionally. “But I think the most exciting thing for the kids is that they can talk to each other via the intercom!” During the sound workshops, he asks the children what they think about sounds. “Their answers are wonderful. I make them listen to sound samples and ask them what it reminds them of, and how they think they were produced. If you play them something that sounds sad, they mostly all agree that it sounds sad. But there was also a sample of footsteps, and what’s really funny, they interpreted that sample so differently. One thought the footsteps were scary, another thought it sounded festive, because it reminded that kid of walking in the sunshine. And, what floored me: one kid said that it sounded ‘normal.’ That made me realise that people interpret sounds so differently. Sound just is.”

Check out Corno Zwetsloot’s band Space Siren here. They will play OCCII on September 5th 2014.
Photo by Alicia Breton Ferrer

Het Is Maar Een Plaat: Een Interview Met Producer Corno Zwetsloot

Corno Zwetsloot vindt dat je muziek analoog op moet nemen, zonder trucs en mét fouten. Zijn studio Next To Jaap is gevestigd in een oude bloembollenschuur in Voorhout waar veel Nederlandse indiebands een album of single hebben opgenomen. Zwetsloot spreekt met ons over zelf uitvogelen hoe je opneemt en over de psychologie van een band in de studio.
Corno Zwetsloot is producer en opnametechnicus van bands als Wolvon, Zea, NewYX en The Sweet Release of Death. Next To Jaap Studio staat een stukje buiten Voorhout in een tussen kassen en weilanden met paarden. Binnen is een ruime keuken, en er staan kasten met de originele banden van opnames. Achterin de controlekamer staan twee grote bankstellen, waar muzikanten hun opnames terug kunnen luisteren. Tussen de twee banken in staat een vat waarin bier aan het gisten is. Af en toe borrelt er iets, als een klok die zo nu en dan van zich laat horen. Aan de ene kant van Zwetsloot ligt een kussen aan de andere kant een akoestische gitaar. Hij wijst ernaar.

“Die vond ik toen ik twaalf of dertien was, bovenop een kast van mijn moeder. Het ding lag er al jaren, en hij bleek per ongeluk zo gestemd dat het leek op een liedje van Golden Earring. Dus dat probeerde ik de hele tijd te spelen.” Ook al had Zwetsloot toen nog geen ervaring, hij werd al snel voor een band gevraagd. “Dat was ook per ongeluk. Een van mijn vrienden had in een gekke bui een brief geschreven naar het radioprogramma Hutsgeklutste voor jongeren, en wat hij niet had verwacht gebeurde toch: hij mocht met z’n band op de radio. Maar eigenlijk waren ze nog maar met z’n tweeën. Dus toen kwam ik erbij op bas.”

Het aantal bands erna is nog best te tellen, vindt Zwetsloot. “Ik ben best trouw. December Boys, toen Zoppo, en nu Space Siren. En daarvoor had ik een rock ’n roll bandje en een coverbandje. Met die bands begon het opnemen eigenlijk. We besloten zelf een PA te kopen, omdat het zo duur was om die telkens te huren. Dus toen hadden we een mengtafeltje en een multikabel en wat microfoons, en toen dachten we: dan kunnen we ook opnemen, laten we het eens proberen.”

koelcel
De locatie was vanzelfsprekend de bollenschuur van zijn vader. Als kind speelde hij er al tussen gaasbakken en bloembollen, en later gaf hij er schuurfeesten. “De eerste keer dat we hier gingen opnemen, was de voorschuur nog een open ruimte, we hadden nog niks geïsoleerd. Dus gingen we in die open ruimte staan met de hele band en dan legden we de multikabel over de weg, zodat we afluistering hadden in het kastje aan de overkant. Ik nam het op een gewone cassetterecorder op.”

Toen bands uit de omgeving door hadden dat er een studio in de streek was, wisten ze hem al snel te vinden. “Ik kwam hier in Voorhout in een jeugdsoos, en daar heeft waarschijnlijk iemand tegen iemand gezegd ‘die gast neemt op’. Ineens kwamen er uit de streek allemaal bandjes naar onze schuur.”

De eerste jaren dat hij opnam, kon hij nog niet volledig gebruik maken van zijn studio. De schuur werd nog altijd gebruikt waar hij voor gebouwd was: bloembollen bewaren. “Het kwam wel voor,” zegt Zwetsloot, “dat ik op aan het nemen was en dat ineens de deur openging en dat mijn vader met een kar bloemen dwars door de opnamen heen ging. Hij heeft niet zoveel met die opnames van mij, dus ook als er een band stond te spelen, moest hij gewoon in zijn koelcel zijn. Ach, bollen absorberen het geluid wel aardig denk ik.”

sample
Zwetsloot zal nooit overstappen op digitaal. “Ik heb wel ooit elders digitaal opgenomen, maar ik merk dat de hele dag naar zo’n scherm kijken, daarvan krijg je een andere beleving van de muziek.” Bovendien, vindt Zwetsloot, ben je minder in de verleiding om lelijke trucs toe te passen, die het digitaal opnemen mogelijk maakt. “Veel producers trekken nummers glad,” hij spreekt het met afschuw uit. “Luister eens naar de Luisterpaal op 3voor12, maar luister dan ook naar élke plaat die erop staat. Dan hoor je dat bijna nergens meer foutjes in zitten. Als een nummer een stilte heeft en plotseling weer invalt, dan is het altijd tot op de miniseconde strak. Ik heb wel gezien hoe ze met digitale opnames omgaan. Dan zit er bijvoorbeeld een basdrum in een stukje en die is een keer iets te hard, of een snare die net verkeerd zit, en die gaan ze dan weer vervangen door een sample. Dan leeft zo’n nummer niet meer, dus dat doe ik niet. Ik knip niet.”

“Soms,” zegt Zwetsloot, “denk ik weleens dat ik een slechte technicus ben. Het gaat mij veel meer om een gevoel. Je hoort wel van die mensen die kunnen dagenlang een drumstel soundchecken. Voor mij is het een beetje, je zet er een paar microfoons bij, je verschuift ze een beetje of je verwisselt er een, maar na anderhalf, twee uur zou ik niet weten wat ik nog meer moet doen.”

Een sterke plaat valt of staat ook niet bij een lange soundcheck, vindt Zwetsloot. “In het begin zoek je nog wel naar alle regeltjes die je op moet volgen, ‘Nooit dit doen, altijd daar aan denken,’ maar die gelden ook niet altijd. Een paar jaar geleden heb ik een boek gekocht, Behind the Glas, waarin bekende producers werden geïnterviewd. Ik weet niet of het zo bedoeld is, maar wat ik ervan heb geleerd is dat wat voor producer A werkt, voor producer B weer uit den boze is. Neem een bas opnemen: de een zegt: ‘Versterkers komen bij mij nog niet eens de studio in. Ondingen, gewoon een DI, geen gedoe met versterkers.’ De ander zegt juist ‘DI? Ik heb nog niet eens DI’s in mijn studio, ik neem altijd alles via de versterker op.’ Mijn conclusie is dat iedereen het lekker op zijn eigen manier moet doen, en daar vooral heel stellig in moet zijn, en het met heel veel bravoure naar buiten brengen.”

Als een band met hem gaat opnemen, dan wil Zwetsloot wel altijd praten, om er achter te komen welk geluid een band zelf mooi vindt. Maar hij gaat niet in op de details. “Het drumgeluid van die ene plaat gecombineerd met het zanggeluid van die andere, dat gaan we niet doen. Maar je kunt wel zeggen dat je het lompe of grootse van die band te gek vindt, of het galmende van dat, of het droge van dat.”

huilen
Het probleem is vaak dat een band niet één mening heeft, omdat een band een verzameling van bandleden is met verschillende ideeën. Zwetsloot ziet hoe die in de studio op scherp worden gezet: “Ik heb weleens gedacht dat ik met mijn studio een amateur psycholoog ben geworden. Mensen hebben zich voorbereid, en dan komen ze de studio in en dan moét het gebeuren. Je ziet dat eigenlijk aan alles. Zo gaat na de soundcheck de losheid er vaak vanaf. Het wordt verbetener, mensen zijn geen muziek meer aan het maken, maar ze luisteren alleen nog maar of er fouten gemaakt worden. Ik heb door de jaren heen met tientallen huilende mensen te maken gehad. Het is best een heftige plek. Er kan spanning zijn binnen de band, of er iets wordt iets verwacht wat diegene niet waar denkt te kunnen maken. Ja, dan probeer ik die mensen bij te staan. En ze duidelijk te maken van ‘Ach joh, het is maar een plaat.’”

Ondanks de spanningen is er ook iets magisch aan het opnemen: een paar dagen lang is een band heel hecht samen aan het werken. “Ik heb het bij bands zo vaak gezien dat ik dan achteraf met de bandleider bij de mix zat. Dan zei zo’n leider of leidster wel ‘Ik wou dat we hier konden wonen, hier zijn ze vol overgave.’ Bands gaan hier vaak weg met nieuwe voornemens. Maar dan hoor ik eigenlijk van iedereen terug dat ze een paar weken na de opnames weer gewoon zo werken als vroeger. Die meldt zich op het laatste moment af want het komt toch slecht uit met z’n werk, en die voelt zich niet top en kan niet komen.”

Wat is het dan in de studio dat bands voor even wel in hun eigen muziek laat geloven? “Ik.” Zwetsloot lacht en schenkt nog een kop koffie in. “Op het moment dat een band in de studio is, is muziek even hun leven. Op dat moment is de band op z’n allergretigst en -gewilligst. Dus als ik dan zeg: ‘Kom op, als we hier een beetje ons best voor doen dan kan dit echt heel gaaf worden. Op dat moment hebben ze er even alles voor over.”

kaartclub
Zwetsloot is niet trots op de Nederlandse muziekwereld. “Je hebt in Nederland niet bandjes die per ongeluk beroemd worden zoals je dat in Engeland of Amerika hebt. Ik vind het jammer dat bands denken dat het toch nooit serieus wordt. Misschien is het wel de Nederlandse landaard. Hoe vaak ik niet heb gehoord dat mensen best wel voor de muziek willen gaan, als ze maar een basisinkomen hebben, en een beetje auto kunnen rijden en natuurlijk niet iedere avond onderweg zijn… Ja, dat zijn allemaal dingen die niet gaan gebeuren als je muzikant bent.” Zwetsloot drinkt wat van zijn koffie en zegt dan “Ik zeg het maar gewoon heel boud: ik denk dat veel bands ook gewoon hun instrumenten kunnen opruimen en bij een biljartclub of een kaartclub gaan. Het sociale eromheen is voor de meeste mensen veel belangrijker dan het geklooi met die instrumenten, en spullen slepen naar optredens. Ik heb het idee dat dat voor de meeste mensen maar gedoe is.”

Maar het is toch ook gedoe? “Ja, maar wel heel leuk gedoe. Ik vind het iets betoverends, als je met z’n allen naar een optreden gaat. Nu met Space Siren, ga ik echt met een glimlach de bus in en ik vind het jammer als het weer voorbij is.”

Tegenwoordig neemt Zwetsloot naast bands ook hoorspelen met kinderen op. Elke maandagmiddag geeft hij geluidsworkshops op de school van zijn dochter Janneke van 8. Dan komen ze ook weleens bij hem in de studio om geluiden op een professionele wijze op te leren nemen. “Volgens mij vinden ze het leukste aan de studio dat ze met elkaar over de intercom kunnen praten!” Tijdens de workshops vraagt hij de kinderen hoe ze geluiden vinden klinken. “De antwoorden die ze geven zijn prachtig. Ik laat dan wat geluidsfragmenten horen, klanken. Vervolgens vraag ik wat ze ervan vinden en hoe ze denken dat het gemaakt was. Als je dan iets heel zieligs laat horen, dan zijn ze het gelijk allemaal met elkaar eens. Maar ik had er ook een keer het geluid van voetstappen tussen gedaan, en dat is heel grappig, want dat wordt dan heel verschillend geïnterpreteerd. De voetstappen vindt de een eng, en weer een ander vindt het heel feestelijk want die moest aan wandelen in de zon denken. En het mooiste: één kind vond het ‘gewoon’. Dan weet ik weer dat mensen dezelfde geluiden volledig anders kunnen interpreteren. Geluid is er gewoon.”

Check Corno Zwetsloots band Space Siren hier.
Op 5 september 2014 spelen ze in OCCII.
Foto door Alicia Breton Ferrer