Writing songs with Dark Times

dark times s

© Kelly Chambers

They didn’t have any previous music education when they enrolled for a music course in 2010. But they liked it, and decided to form a band. Since then Dark Times has recorded and toured extensively. How did they get so successful in so little time and with so little experience? Their answer, “We just turned up our amplifiers.” Before their OCCII gig we spoke with Dark Times at sunny Vondelpark.

Rikke and AK are mostly interested in where they can go for a swim. They have been inside a hot car all day. But a park is the second best option. This is their first European tour. They usually play shows during holidays or weekends because they have day jobs too. Their bass player even had to stay at home because he needed to earn money to finance his wedding.

They explain how it all started. Rikke: “Before we started the band we were friends. We did student radio together. In Norway there is this music organisation AKKS that helps girls and women learn to play music. They have teachers who walk in and teach you the basics.”

It was their first encounter with their instruments. “We didn’t really know what we were doing,” Rikke laughs, “we just tried something out, and then thought ‘Hey that sounds OK’ and then you have a song.”
AK: “We wanted to be noisy and not too poppy. We didn’t know anything about sound, so we just turned up our amplifiers. The chorus to our first song was basically one of the first things that I tried on guitar.”
Rikke: “We had no idea what genre we were. We had to ask somebody what we sounded like because we couldn’t really tell.”AK: “Another problem was that our teachers didn’t teach us how to write music…”
Rikke: “…but then we got gig offers and we just had to come up with songs. That helped.”

© Kelly Chambers

© Kelly Chambers

Though it sounds like they’re free of any social pressure or expectations, Rikke is quick to explain that isn’t entirely the case: “We felt like it was way too late already for us to learn to play our instruments [they were in their mid-twenties]. Boys often start to play music much earlier. And then girls, when they don’t start, they never start. But we wanted to just give it a try, and we liked it.”
AK: “I remember that I started learning acoustic guitar when I was 16 and then somebody told me that I was too old to learn an instrument.”
Rikke: “What a horrible thing to say!”
AK: “Yes, but a lot of people think that. And then you start to think the same. And ok, I’m not a good guitar player, but that doesn’t mean I shouldn’t pick up a guitar.”
Rikke: “I often thought about how many horrible bands there are with men in them. Then I thought – we could have so many imperfect girl bands and we’d still never fill the quota of horrible male bands … so we have a long way to go as women.”

Yet they had success quite soon. They released a tape with five songs on it, soon followed by a 7″ and recently another EP, all of which sell well at their shows. They still remember the gig that made them realise they really had become a band. AK: “The first show that we played in Bergen was really special. That was the first time that people were really into it.”
Rikke: “They were dancing and they knew the lyrics. We had no idea people knew our lyrics!”

AK is the singer of the band, and, while there used to be a time that they wrote lyrics together (‘time consuming but very fun!”) she now writes them on her own. Mostly she does so when she’s angry. “I’ve tried to write a happier song,” AK says, “but it doesn’t work at all. OK, I didn’t try that hard.”
Rikke: “It’s good for the music to be angry. We have played some of our best shows when we were pissed off. We did one show in Tronjam, in the middle of Norway where the venue didn’t fit us at all. It was a bar where people were just hanging out and weren’t there for our show… and we had come a long way to play. But then you sounded so angry that night AK, and that sounded so good. You were really screaming. And you looked at the audience with so much anger.” They both laugh.

“We also once had two shows in one day,” Rikke continues. “And because the first show went so bad, we were really frustrated and played a very good second show. We just gave up, and didn’t try to play well anymore.” Rikke looks pensive now: “I think that’s an important message to girls. You can just do whatever you want. You don’t have to do it perfectly. You shouldn’t worry about how other people perceive you. You should just do it. It works.”

© Kelly Chambers

© Kelly Chambers

© Kelly Chambers

© Kelly Chambers

Nummers schrijven met Dark Times

Ze hadden nooit eerder muziekles gehad toen ze zich in 2010 inschreven voor een cursus. Maar het was precies wat ze wilden, en al snel vormden ze een band. Vanaf dat moment heeft Dark Times intensief getourd en opgenomen. Hoe kregen ze het voor elkaar met zo weinig ervaring in zo’n korte tijd zo succesvol te worden? Hun antwoord: “We zetten gewoon onze versterkers voluit.” Vlak voor hun show in OCCII spraken we Dark Times in een zonnig Vondelpark.

Rikke and AK zijn vooral geïnteresseerd in zwemmogelijkheden. Ze hebben de hele dag in een snikhete auto gezeten. Maar een park vinden ze ook goed. Dit is hun eerste Europese tour; normaal gesproken spelen ze tijdens vakanties en weekends vanwege hun banen. Hun bassist moest zelfs thuisblijven omdat hij geld moest verdienen om zijn bruiloft te financieren.

Ze vertellen hoe het allemaal begon. Rikke: “Voordat we een band begonnen, waren we vrienden. We maakten samen een radioprogramma voor studenten. In Noorwegen is er een organisatie, AKKS, die meisjes en vrouwen helpt met muziek leren maken. Daar leerden we de basis.”

Het was de eerste ontmoeting met hun instrumenten. “We hadden geen notie van hoe het moest,” lacht Rikke. “We probeerden gewoon iets uit, en dachten vervolgens ‘Hey, dat klinkt OK’, en dan heb je een nummer.”
AK: “We wilden noisy en niet te poppy klinken. We wisten echt niks over geluid, dus we zetten gewoon onze versterkers voluit.”
Rikke: “We hadden ook geen flauw idee welk genre we speelden. We moesten iemand vragen om te komen luisteren, want zelf wisten we het niet.”
AK: “Een ander probleem was dat onze docenten ons niet hadden geleerd hoe je nummers schrijft…”
Rikke: “…maar toen kregen we aanbiedingen voor shows en toen hadden we nummers nodig. Dat hielp.”

Hoewel het klinkt alsof ze vrij zijn van elke vorm van sociale druk en verwachting, legt Rikke uit dat dat niet zo is: “Toen we begonnen met muziekmaken voelden we ons eigenlijk al te oud om nog een instrument te leren [ze waren midden twintig]. Jongens leren vaak al op jongere leeftijd een instrument. Terwijl meisjes, als ze er niet jong mee beginnen, het ook nooit meer gaan doen. Maar we wilden het toch proberen. En toen vonden we het heel leuk.”
AK: “Ik herinner me dat ik akoestische gitaar leerde spelen toen ik 16 was en dat iemand tegen me zei dat ik te oud was om een instrument te leren.”
Rikke: “Wat rot om te zeggen!”
AK: “Ja, maar veel mensen denken dat wel. En dan ga je zelf ook zo denken. En, OK, ik ben geen goede gitarist, maar dat betekent niet dat ik geen instrument op moet pakken.”
Rikke: “Ik bedenk vaak hoeveel verschrikkelijke bands er zijn met mannen erin. Dan denk ik: we kunnen nog heel veel imperfecte bands met meisjes hebben en dan nog zouden we het quotum aan verschrikkelijke mannenbands niet halen… Dus we hebben nog een lange weg te gaan als vrouwen.”

Toch had Dark Times al snel succes. Ze brachten een cassette uit met vijf nummers, snel gevolgd door een 7″ en kort geleden nog een EP, die allemaal goed verkopen tijdens hun shows. Ze herinneren zich nog bij welke show ze zich een echte band begonnen te voelen. AK: “De eerste show die we in Bergen speelden was bijzonder voor ons. Dat was de eerste keer dat mensen echt in de muziek opgingen.”
Rikke: “Ze dansten en ze wisten zelfs de songteksten. We hadden geen idee dat mensen onse teksten kenden!”

AK is de zangeres van de band, en hoewel ze ooit samen teksten schreven (‘niet zo efficiënt maar wel heel leuk!’) schrijft ze nu alleen. Vooral wanneer ze boos is. “Ik heb wel geprobeerd om vrolijkere nummers te schrijven,” zegt AK, “maar dat werkt gewoon niet. OK, en ik heb het ook niet heel erg hard geprobeerd.”
Rikke: “Het is goed voor de muziek als je boos bent. We hebben onze beste shows gespeeld toen je pissed off was. We deden een show in Tronjam, in het midden van Noorwegen, en de plek waar we speelden paste helemaal niet bij ons. Het was een bar waar mensen met elkaar wilden praten, ze kwamen helemaal niet voor onze show, en we hadden wel een heel eind gereden om daar te kunnen spelen. Die avond klonk je zo boos AK, en dat klonk zo goed. Je schreeuwde echt. En je keek het publiek met zo veel woede aan.” Ze schieten in de lach.

“We hadden ook ooit twee shows op één dag,” vervolgt Rikke. “En omdat de eerste show zo slecht ging, waren we gefrustreerd en speelden we een super strakke tweede show. We hadden het gewoon opgegeven, en probeerden niet meer om goed te spelen.” Rikke kijkt nadenkend en zegt dan: “Ik denk dat dát een belangrijke boodschap aan meisjes is. Je kunt doen wat je wilt. Je hoeft het niet perfect te doen. Je moet je geen zorgen maken over wat anderen van je denken. Je moet het gewoon doen. Dat werkt.”

© Kelly Chambers
© Kelly Chambers